Groeten uit Denemarken!

De turbotrike laat helaas wat langer op zich wachten dan gehoopt, maar gelukkig was ik afgelopen week op vakantie in Denemarken, dus dan gaat de tijd een stuk sneller.

Prachtig land, dat Denemarken, en ook keurig onderhouden. Wel errug weinig fietspaden, vandaar dat je overal krijsende fietsers tegenkomt:

In Legoland kennen ze trouwens ook driewielers, maar dan van die rare, met zo'n dakje en een tadpole-constructie. Tsk.

Hopelijk is m'n fiets gauw klaar!

Girl power

Nou ja, soort van. Ik wil de trike graag gaan gebruiken voor woon-werkverkeer, maar 25 kilometer is toch gene pikkepoelie, zeg maar. Dan zou ik bij aankomst toch graag even een lekkere verfrissende douche willen nemen. Helaas is dat bij mij op het werk niet mogelijk, vandaar dat ik op zoek ben gegaan naar een alternatief.

Ik denk (of liever gezegd: ik hoop) dat ik de oplossing heb gevonden: de trike wordt geëlektrificeerd! Hopelijk krijg ik daarmee net het duwtje dat ik nodig heb om de polder uit te komen en eventuele tegenwind te overbruggen, zodat ik fris en fruitig op het werk arriveer. De terugweg kan ik dan gewoon op eigen kracht fietsen.

Vandaag dus de fiets naar de fietsentovenaar gebracht en hopelijk heb ik dan vanaf volgende week altijd wind mee. Whiiiiiieh!

Almere

Het was niet bepaald mijn favoriete keuze, maar ik moet eerlijk zeggen: het valt niet tegen, het wonen in Almere. Qua sfeer haalt het het niet bij Amersfoort of Enschede (mijn vorige woonplaatsen), maar de voorzieningen zijn prima: winkels, bioscoop, theater, eetgelegenheden, noem maar op. Ook de bereikbaarheid met OV of auto is prima in orde.

Maar tot nu toe is het het buitengebeuren dat mij het meest kan bekoren: de fietsvoorzieningen zijn uitstekend (prima fietspaden, snelle verbindingen, veel voorrang en weinig stoplichten) en de stad is omgeven door prachtige natuurgebieden waar het heerlijk fietsen is en het wild welig tiert.

Vandaag ging de rit eerst zuidwaarts, toen via de dijk naar de Hollandse Brug en de strandjes die daar liggen en van daaruit via Pampushout weer richting huis. En ook daar is genoeg te zien:

Tja, daar blijf ik toch een zwak voor houden...

Ik kan trouwens merken dat het fietsen me iets beter afgaat, dus we gaan vooruit!

Er zij licht!

Vandaag een stukje gesolotriked. Da's gnomish* voor 'op de trike in m'n eentje'. Dit in tegenstelling tot het meer sociale duotriken. Ik ben heerlijk rustig richting de Hollandse Brug getuft, om Ed te verrassen. Uiteraard ben ik 'm ook weer niet té ver tegemoet gereden, want meneer reist vandaag per Velomobiel, dus die is never nooit niet bij te houden. 

Bij Almere Poort genietend van het zonnetje staan wachten, maar wat er ook langskwam: geen rode raket! Net toen ik begon te denken dat we elkaar waren misgelopen, zag ik vanuit m'n ooghoek iets glinsteren op de brug. Ik turen... "Het zal toch niet..." Jawel, het was 'm dus wel! Met volle schijnwerpers aan en van kilometers afstand te zien: het rode Cookiemonster! Zoals verwacht kon ik voor geen meter meekomen met die kanonskogel, maar ik heb een dappere poging ondernomen.

Tijdens Ed's recordbrekende race op Cyclevision deed een aantal mensen wat lacherig over de bak licht die hij voerde, dat ‘ie alleen maar trager werd door die lampen, maar achteraf kwam toch menigeen vragen hoe hij het zo mooi voor elkaar gefabriekt had. 

Bij uitstek de man dus om ook míjn trike onder handen te nemen! Dus wij op weg naar de LampjesGigant (bij de rest van Nederland beter bekend als de Action). Daar hebben we twee prachtige rode led-schijnwerpers meegenomen, die momenteel in een custommade (= door Ed zelf gefabriekt) houdertje aan mijn voorwiel prijken. 

Eentje om te zien, en eentje om gezien te worden. Shiny!!

Zichtbaar ben ik in ieder geval wel:

En bijkomend voordeel: disco-voorwiel. Oh yeah, baby! My trike's groovy!

*taal der Gnomen

Tocht twee

De tweede grote tocht is inmiddels ook verreden. Na het vervangen van een lagertje is een tikkend geluid in m’n wiel verholpen. Ook heb ik nu een officiële bidonhouder aan het frame van m’n stoel, met een hele vieze plastic fles die nog moet worden vervangen door iets van aluminium. D'r zit ook een pompje aan de bidonhouder vast, dus langzaam maar zeker begint m’n fiets aardig compleet te worden. Inmiddels hebben we ook door hoe de grote canvas fietstas moet hangen, en snappen we nu waarom het riempje onder aan de tas juist op díe lengte was afgesteld: zo kun je ‘m namelijk onder het frame bevestigen, zodat de tas niet bij het hotsen en botsen van z’n ophanghaakjes stuitert.

We zijn eerst de stad in geweest om wat kleinigheidjes te halen en omdat het zulk mooi weer was via de Noorderplassen richting de IJsselmeerdijk gefietst. Daar hebben we heerlijk in het gras gelegen en een uurtje met onze nieuwe vlieger gespeeld. Laat ik het zo zeggen: hij vliegt beter dan ik.

Later nog een keer de stad in geweest om voor de allereerste keer te dimsummen, maar de kippentenen van Ed trokken me toch niet zo. En dat terwijl ik toch een enorme fan ben van Joe Satriani/Chickenfoot. Wel zag ik een heel verleidelijk bord met daarop het woord Mezedes (Griekse voorgerechtjes, ook als tapas te eten), dus ik heb al inspiratie voor een volgende tocht!

Vliegles!

Het mag dan een delta zijn, maar het is geen Delta wing of Delta Airlines. Toch vliegt ‘ie prima! En ik ook, al was dat meer een gevalletje ‘eraf vliegen’. Bij het afrijden van een brug wou ik eens kijken hoe hard m’n nieuwe trike de bocht door wilde. Dat was best hard. 

Helaas was de bestuurster de zwakste schakel in het geheel, want die had er even niet aan gedacht dat zo’n trike van achteren heel wat breder was dan van voren. Met een rotklap belandde het rechterwiel dus op een stoeprandje, waardoor de trike opeens toch een soort van tweewieler werd. Met wanhopig steppen, slippen, slingeren en remmen wist ik het ding uiteindelijk net voor een grote haag tot stilstand te brengen. Correctie: de trike stond bij de eerste kneep in de remmen stokstijf stil, zelf vloog ik uit m’n stoel en landde met een rotsmak op het frame. 

Met m’n laatste beetje waardigheid weer op m’n fiets gekrabbeld en verder gefietst, want er zat een stel jongelui keihard te schateren, en voor je het weet, sta je op YouTube! Uit het zicht de fiets en mijn gehavende lijf eens goed bekeken, maar de schade was bijzonder beperkt. Deutsche Gründlichkeit, zullen we maar denken. Op wat kettingvlekken in m’n kleren en een gedraaide neusbuis na, was alles nog heel. Nou ja, op m’n ego na dan, grmpf.

En toch waarschuwen ze in Almere wel voor gevaarlijke bruggen. 

Waren ze denk ik nét bij 'mijn' brug vergeten! ;o)

Eerste rit!

De eerste rit was een rondje Noorderplassen. We waren ’s morgens al vroeg vertrokken en hebben rustig ons rondje gemaakt. Af en toe gestopt bij een observatiepost om vogeltjes en een kudde op hol geslagen koeien te bekijken en daarna weer terug naar huis. De eerste van vele!

Houten kont -> trike gekocht!

Het moest er toch een keer van komen, dat fietsen. Dus in het voorjaar mijn gloednieuwe tweedehands Giant Expedition afgestoft en op pad gegaan. 

Het was heerlijk fietsen in het struweel rondom Almere, maar na een paar kilometer begon ik toch een behoorlijk pijnlijk zitvlak (beter bekend als ‘houten kont’) te krijgen. Mijn lief zat me vrolijk uit te lachen vanaf zijn trike, maar tijdens een volgende tocht – waarin hij heel sociaal ook de tweewieler had gepakt om op ooghoogte te komen – moest hij toegeven dat het inderdaad afzien was. Een fietsbroek en een gelzadel hielpen wel iets, maar het bleef behelpen. 

Dus na wat aanmoediging van vriendlief toch maar eens stiekem de trike geleend en het park hierachter doorkruist. En verhip, het was leuk! Ter plekke besloot ik dat ik ook zo’n ding wilde, en daarom zijn we het weekend daarop diverse soorten trikes gaan uitproberen. Hoewel ik alleen nog maar een tadpole had geprobeerd, viel ik toch meteen als een blok voor de Hase Kettwiesel: ik reed er echt zo op weg. Vanwege de schrikbarende nieuwprijs eerst Marktplaats maar eens afgestruind, en een paar dagen later was ‘ie er: m’n eigenste trike! Vanaf nu dus lekker samen op pad!