dinsdag 13 november 2012

Patience is a virtue!

Patience is a virtue! Nou, helaas niet eentje die ik bezit. Eindelijk, eindelijk waren de fietsgoden mij gunstig gezind en ben ik weer met Pony op pad geweest. Alle oorzaken (en smoezen) van de afgelopen weken (scoobyweekend, verjaardag, rotweer, school, moe) gingen deze zondag niet op, dus een heerlijk rondje door het Almeers struweel en over de IJsselmeerdijk gemaakt. 

Onderweg kwamen we flink wat modderstrooiers tegen: mountainbikers die een off-road-parcours moesten afleggen, maar die dan stiekem een stuk fietspad pakten als de blubber te erg werd. En mooi geen spatborden natuurlijk. Daar zit je dan, op je ligfiets. Ze willen toch zo graag van het fietspad af? In de blubber banjeren? Zich verbonden voelen met de natuur? De fysieke uitdaging van het off-road-landschap ervaren? Maar zodra er dan een spatje op het mooie designshirtje komt, gauw weer het asfalt op en een ander voor de wielen rijden en onderbaggeren. De logica ontgaat mij. En ik had ze al niet zo hoog zitten, die zondagsrijders. 

De route van vandaag:

 
Voor de mensen met haviksogen: die rare wiebel onderaan ziet er eigenlijk zo uit:


We hebben nog een poosje rondgelopen bij de sale van 999 Games en blijkbaar vond de SportsTracker-app het nogal verwarrend, zo zonder pad. Gelukkig heb ik een grote fietstas, want uiteraard kwamen we weer met een hele grote stapel naar buiten. Een leuke bezigheid voor als het geen fietsweer is!

Gek genoeg zijn we volgens de routetrackerapp naderhand naar huis gevlogen, want zo diagonaal red je natuurlijk nooit op de fiets! ;o)

donderdag 13 september 2012

Op een ouwe fiets...

Kom ik er vandaag achter dat ik het helemaal verkeerd heb aangepakt! Dacht ik dat mijn elektrofiets een mooie milieuvriendelijke manier was om me te verplaatsen, kom ik er vandaag achter dat ik eigenlijk een cynosphere had moeten nemen...

Uiteraard met katten, in plaats van honden. Of hamsters!!

zondag 9 september 2012

Fietsen in het Gooi

Het was vandaag een prachtige dag, dus de ideale gelegenheid om de weg naar kantoor te gaan verkennen. De routeplanner van de Fietsersbond had voor ons een route berekend, dus net voor het middaguur gingen we op pad.

Met het motortje op standje 4-5 (van de 6) was de Hollandse Brug niet veel meer dan een molshoop, dus daar hoef ik me alvast geen zorgen om te maken. Daarna ging het binnendoor via Naarden. De route via de golfbaan had totaal geen verlichting, dus in de donkere maanden wordt dat denk ik toch de hoofdbaan maar volgen. Van Naarden ging het naar Naarden-Vesting, waar een prachtig kronkelend fietspad omheen loopt.

In Bussum was het behoorlijk zoeken, want vergeleken met een TomTom is zo'n printje met routebeschrijving toch wel behoorlijk primitief, hoor! En dan te bedenken dat we nog niet zo heel lang geleden niet beter wisten! Met name op kruisingen met meer dan 4 armen was het gokken wat de juiste straat was, omdat de straatnaambordjes bijzonder dun gezaaid waren. Blijkbaar mogen de mooie Gooise villa's niet worden ontsierd met die lilleke blauwe bordjes.

Buiten Bussum werden we een fietspad op gedirigeerd waarbij we ons toch maar eens gingen afvragen of we wellicht het vinkje 'Vermijd onverhard' waren vergeten aan te vinken. Vanaf daar was het fietspad namelijk een gravelpad.


Na 3 splitsingen/kruisingen waren we het spoor volledig bijster, en omdat ik sowieso niet wil forensen over gravel (banden plakken is niet mijn favoriete bezigheid), besloten we om er verder gewoon een mooie tocht van te maken. En mooi was het zeker in het bos en op de hei!




In de verkoelende schaduw van de bosrand stonden wij opeens oog in oog met wat lokaal wild:
Hierdoor werden we zo afgeleid, dat we 10 meter verderop bijna op de rest van de familie botsten:


Blijkbaar vinden koeien het bij warm weer ook prettig in de schaduw.

De hertjes waren iets schuwer, maar zelfs die lieten zich bij daglicht zien!



Op de terugweg belandden we in Naarden-Vesting in een groot volksfestijn. Het bleek Open Monumentendag te zijn, en ter ere daarvan was de vestingstad gevuld met vreugde, gezang ende jolijt. Erg gezellig!

Pony en de accu hebben zich prima gehouden: bij LaPlace in Hilversum had ik nog 3 van de 4 indicatiestipjes over, en bij thuiskomst gaf de indicator afwisselend 2 of 3 stipjes aan: 2 als we aan het klimmen waren en 3 als we aan het afdalen waren. In totaal hebben we zo'n 50 kilometer gefietst, waarbij ik zelf flink heb lopen meetrappen. Aangezien de route naar het werk iets korter is dan dat, zou ik dus makkelijk op 1 acculading op en neer moeten kunnen. Fijn om te weten!

zaterdag 8 september 2012

Pony is home!

Het duurt even, maar dan heb je ook wat: Pony (1659 from Scots powny, apparently from French poulenet (little foal) (15th c.), ultimately from Late Latin pullanus (young of an animal) (cognate to English foal).) is weer thuis!

Mijn stoere ros is voorzien van een shiny nieuw voorwiel, met extra paardenkracht:


De accu is keurig netjes weggeborgen onder de zitting:


En de knopjes zitten bij het linkerstuurhandvat, want tja, rechts zit Barend natuurlijk al!


Om het bedieningspaneel te kunnen bevestigen, is een spiegel toegevoegd. Dit keer is het er eentje waar je zowaar iets in kunt zien (in tegenstelling tot het bibberding wat er eerst op zat), dus wie weet laat ik deze wel zitten.

De testrit verliep uitstekend, zelfs met mijn nog povere conditie was de Hollandse Brug geen enkel probleem. Het enige nadeel dat ik tot nu toe heb kunnen vinden, is de bak herrie die de lader maakt. Thuis kan ik 'm wel in de schuur opladen, maar als ik 'm ooit op het werk moet opladen, dan denk ik dat ik toch echt in de kelder of in het magazijn moet zijn, want op de werkplek is absoluut geen optie!

Morgen eens kijken of ik op en neer naar het werk kom!

vrijdag 7 september 2012

Barend wie?


Niet kunnen fietsen = tijd overhouden. En tja, dan gaat een mens rare dingen doen. Ik tenminste wel. Zo kon het gebeuren dat ik op Marktplaats zat te kijken wat er zoal aan ligfietsen te koop stond.

Daar zat er eentje tussen met een wel heel bijzonder accessoire:






Foei, Barend!

zondag 2 september 2012

Fiets-band


Leukleukleuk, er is op kantoor nog iemand met een ligfiets! Bij toeval kwam ik erachter dat er in het pand een mede-nerd rondwaarde. Weliswaar met een wiel te weinig, maar fiets is beter dan niets!

En zo geschiedde het dat wij gezellig in gesprek raakten over de geneugten van het ligfietsen en onze gezamenlijke superioriteit boven de rest van onze collega’s, allen bukfietsers. 

Toen hij weer vertrokken was naar zijn eigen afdeling, verzuchtte mijn collega: "Zo, dus nu hebben jullie een fiets-band?" Redacteurshumor, altijd leuk!


zaterdag 25 augustus 2012

Groeten uit Denemarken!

De turbotrike laat helaas wat langer op zich wachten dan gehoopt, maar gelukkig was ik afgelopen week op vakantie in Denemarken, dus dan gaat de tijd een stuk sneller.

Prachtig land, dat Denemarken, en ook keurig onderhouden. Wel errug weinig fietspaden, vandaar dat je overal krijsende fietsers tegenkomt:

In Legoland kennen ze trouwens ook driewielers, maar dan van die rare, met zo'n dakje en een tadpole-constructie. Tsk.

Hopelijk is m'n fiets gauw klaar!

donderdag 16 augustus 2012

Girl power

Nou ja, soort van. Ik wil de trike graag gaan gebruiken voor woon-werkverkeer, maar 25 kilometer is toch gene pikkepoelie, zeg maar. Dan zou ik bij aankomst toch graag even een lekkere verfrissende douche willen nemen. Helaas is dat bij mij op het werk niet mogelijk, vandaar dat ik op zoek ben gegaan naar een alternatief.

Ik denk (of liever gezegd: ik hoop) dat ik de oplossing heb gevonden: de trike wordt geëlektrificeerd! Hopelijk krijg ik daarmee net het duwtje dat ik nodig heb om de polder uit te komen en eventuele tegenwind te overbruggen, zodat ik fris en fruitig op het werk arriveer. De terugweg kan ik dan gewoon op eigen kracht fietsen.

Vandaag dus de fiets naar de fietsentovenaar gebracht en hopelijk heb ik dan vanaf volgende week altijd wind mee. Whiiiiiieh!

zaterdag 11 augustus 2012

Almere


Het was niet bepaald mijn favoriete keuze, maar ik moet eerlijk zeggen: het valt niet tegen, het wonen in Almere. Qua sfeer haalt het het niet bij Amersfoort of Enschede (mijn vorige woonplaatsen), maar de voorzieningen zijn prima: winkels, bioscoop, theater, eetgelegenheden, noem maar op. Ook de bereikbaarheid met OV of auto is prima in orde.

Maar tot nu toe is het het buitengebeuren dat mij het meest kan bekoren: de fietsvoorzieningen zijn uitstekend (prima fietspaden, snelle verbindingen, veel voorrang en weinig stoplichten) en de stad is omgeven door prachtige natuurgebieden waar het heerlijk fietsen is en het wild welig tiert.




Vandaag ging de rit eerst zuidwaarts, toen via de dijk naar de Hollandse Brug en de strandjes die daar liggen en van daaruit via Pampushout weer richting huis. En ook daar is genoeg te zien:


Tja, daar blijf ik toch een zwak voor houden...

Ik kan trouwens merken dat het fietsen me iets beter afgaat, dus we gaan vooruit!

vrijdag 10 augustus 2012

Er zij licht!


Vandaag een stukje gesolotriked. Da's gnomish* voor 'op de trike in m'n eentje'. Dit in tegenstelling tot het meer sociale duotriken. Ik ben heerlijk rustig richting de Hollandse Brug getuft, om Ed te verrassen. Uiteraard ben ik 'm ook weer niet té ver tegemoet gereden, want meneer reist vandaag per Velomobiel, dus die is never nooit niet bij te houden. 

Bij Almere Poort genietend van het zonnetje staan wachten, maar wat er ook langskwam: geen rode raket! Net toen ik begon te denken dat we elkaar waren misgelopen, zag ik vanuit m'n ooghoek iets glinsteren op de brug. Ik turen... "Het zal toch niet..." Jawel, het was 'm dus wel! Met volle schijnwerpers aan en van kilometers afstand te zien: het rode Cookiemonster! Zoals verwacht kon ik voor geen meter meekomen met die kanonskogel, maar ik heb een dappere poging ondernomen.

Tijdens Ed's recordbrekende race op Cyclevision deed een aantal mensen wat lacherig over de bak licht die hij voerde, dat ‘ie alleen maar trager werd door die lampen, maar achteraf kwam toch menigeen vragen hoe hij het zo mooi voor elkaar gefabriekt had. 


Bij uitstek de man dus om ook míjn trike onder handen te nemen! Dus wij op weg naar de LampjesGigant (bij de rest van Nederland beter bekend als de Action). Daar hebben we twee prachtige rode led-schijnwerpers meegenomen, die momenteel in een custommade (= door Ed zelf gefabriekt) houdertje aan mijn voorwiel prijken. 


Eentje om te zien, en eentje om gezien te worden. Shiny!!



Zichtbaar ben ik in ieder geval wel:


En bijkomend voordeel: disco-voorwiel. Oh yeah, baby! My trike's groovy!



*taal der Gnomen

Tocht twee


De tweede grote tocht is inmiddels ook verreden. Na het vervangen van een lagertje is een tikkend geluid in m’n wiel verholpen. Ook heb ik nu een officiële bidonhouder aan het frame van m’n stoel, met een hele vieze plastic fles die nog moet worden vervangen door iets van aluminium. D'r zit ook een pompje aan de bidonhouder vast, dus langzaam maar zeker begint m’n fiets aardig compleet te worden. Inmiddels hebben we ook door hoe de grote canvas fietstas moet hangen, en snappen we nu waarom het riempje onder aan de tas juist op díe lengte was afgesteld: zo kun je ‘m namelijk onder het frame bevestigen, zodat de tas niet bij het hotsen en botsen van z’n ophanghaakjes stuitert.

We zijn eerst de stad in geweest om wat kleinigheidjes te halen en omdat het zulk mooi weer was via de Noorderplassen richting de IJsselmeerdijk gefietst. Daar hebben we heerlijk in het gras gelegen en een uurtje met onze nieuwe vlieger gespeeld. Laat ik het zo zeggen: hij vliegt beter dan ik.



Later nog een keer de stad in geweest om voor de allereerste keer te dimsummen, maar de kippentenen van Ed trokken me toch niet zo. En dat terwijl ik toch een enorme fan ben van Joe Satriani/Chickenfoot. Wel zag ik een heel verleidelijk bord met daarop het woord Mezedes (Griekse voorgerechtjes, ook als tapas te eten), dus ik heb al inspiratie voor een volgende tocht!

maandag 6 augustus 2012

Vliegles!


Het mag dan een delta zijn, maar het is geen Delta wing of Delta Airlines. Toch vliegt ‘ie prima! En ik ook, al was dat meer een gevalletje ‘eraf vliegen’. Bij het afrijden van een brug wou ik eens kijken hoe hard m’n nieuwe trike de bocht door wilde. Dat was best hard. 

Helaas was de bestuurster de zwakste schakel in het geheel, want die had er even niet aan gedacht dat zo’n trike van achteren heel wat breder was dan van voren. Met een rotklap belandde het rechterwiel dus op een stoeprandje, waardoor de trike opeens toch een soort van tweewieler werd. Met wanhopig steppen, slippen, slingeren en remmen wist ik het ding uiteindelijk net voor een grote haag tot stilstand te brengen. Correctie: de trike stond bij de eerste kneep in de remmen stokstijf stil, zelf vloog ik uit m’n stoel en landde met een rotsmak op het frame. 

Met m’n laatste beetje waardigheid weer op m’n fiets gekrabbeld en verder gefietst, want er zat een stel jongelui keihard te schateren, en voor je het weet, sta je op YouTube! Uit het zicht de fiets en mijn gehavende lijf eens goed bekeken, maar de schade was bijzonder beperkt. Deutsche Gründlichkeit, zullen we maar denken. Op wat kettingvlekken in m’n kleren en een gedraaide neusbuis na, was alles nog heel. Nou ja, op m’n ego na dan, grmpf.

En toch waarschuwen ze in Almere wel voor gevaarlijke bruggen. 


Waren ze denk ik nét bij 'mijn' brug vergeten! ;o)

Eerste rit!

De eerste rit was een rondje Noorderplassen. We waren ’s morgens al vroeg vertrokken en hebben rustig ons rondje gemaakt. Af en toe gestopt bij een observatiepost om vogeltjes en een kudde op hol geslagen koeien te bekijken en daarna weer terug naar huis. De eerste van vele!

Houten kont -> trike gekocht!

Het moest er toch een keer van komen, dat fietsen. Dus in het voorjaar mijn gloednieuwe tweedehands Giant Expedition afgestoft en op pad gegaan. 

Het was heerlijk fietsen in het struweel rondom Almere, maar na een paar kilometer begon ik toch een behoorlijk pijnlijk zitvlak (beter bekend als ‘houten kont’) te krijgen. Mijn lief zat me vrolijk uit te lachen vanaf zijn trike, maar tijdens een volgende tocht – waarin hij heel sociaal ook de tweewieler had gepakt om op ooghoogte te komen – moest hij toegeven dat het inderdaad afzien was. Een fietsbroek en een gelzadel hielpen wel iets, maar het bleef behelpen. 

Dus na wat aanmoediging van vriendlief toch maar eens stiekem de trike geleend en het park hierachter doorkruist. En verhip, het was leuk! Ter plekke besloot ik dat ik ook zo’n ding wilde, en daarom zijn we het weekend daarop diverse soorten trikes gaan uitproberen. Hoewel ik alleen nog maar een tadpole had geprobeerd, viel ik toch meteen als een blok voor de Hase Kettwiesel: ik reed er echt zo op weg. Vanwege de schrikbarende nieuwprijs eerst Marktplaats maar eens afgestruind, en een paar dagen later was ‘ie er: m’n eigenste trike! Vanaf nu dus lekker samen op pad!